Her zaman anlayışlı olamıyorum.

Normalde bu kadar sıkmamalıyım seni, pat diye karşına falan çıkmamalıyım düşününce hak veriyorum tabi kendime. Sana da öyle, bilmiyorum ya yoruldum aslında senden bi şey beklemezken bi bakıma da bekliyorum. Mesele şu, neden seni birilerine anlatmak suç ki. neden yakınlarım seni sevdiğimi bilmesin? Bana akıl verilmesinden nefret ederim hele de istemediğim bi şeyi yapmam için. Bana karşı durulmamalı bu düşüncem tabiki bencillik bende biliyorum ama insanlar bana ne kadar karşı durursa dursun ben yine de yapacağımdır. Seni dün anneanneme anlattım, acıdı resmen bana. Üzülme dedi. Komik geldi. Üzülmeyi istemek en son şey olur ama bi düşününce aralıktan beri farklı nedenlerden dolayı mutsuzum temmuzdan beri de senin yüzünden. Aslında istediğim bi ilişki değil, sensin; seninle mutluluk. İnsan sevmediği biriyle mutlu olamaz, anlıyorum. Aslında anlamayı istemiyorum ama anlıyorum. Neden imkansızlıklar beni bulur? Galiba gidip ben arıyorum onları. Komik olansa beni isteyenleri hiç bi zaman istememişimdir, hep imkansızlıklar peşindeyim. Evet evet onları kesin ben arıyorum. Dün yıllarca içimden atamadığım birini uzaktan gördüm, hiç bi şey hissetmedim hatta güldüm unutmak beni mutlu etti. Eve geldiğimde yıllarca dinleyemediğim o şarkıyı dinledim hiç bir nefret duygusu hissetmedim. Kendime bi bakıyorum değişmişim. Mutlu oldum, bazı şeyleri aşmak beni gerçekten mutlu etti. Ama bişey fark ettim artık kalbimi temizler diye aramıyordum birini, zaten çoktan temizlenmiş seni tanıdığımdan beri. Ve sana çok saçma gelen sebeplerim, bana göre çok doğru. Tam anlamıyla farklıyız ve saatlerce düşünsem bile bulamayacağım herhangi bir ortak noktamızı. Dedim ya berbat bi imkansızsın :)

Bu arada söylemeliyim ki kırmızı gömleğine bayılıyoruuuuum.